kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
Najprawdopodobniej powstanie już w piętnastym stuleciu tej wioseczki to zasługa przedstawicieli znanego rodu von Penzig. Zapiski na jej temat pochodzą z roku 1493, gdy wymieniono w dokumentach handlowych miejscową kuźnicę i jej właściciela, Hansa Altmanna. Według kronik przyjezdnym gościom i nielicznym jeszcze mieszkańcom służyła wtedy miejscowa leśna karczma, określana mianem „de Taberna”. Opodal zabudowań wsi hodowano dla niej ryby w sztucznym, puszczańskim stawie.
Wspomniana już hamernia Altmanna musiała mieć istotne znaczenie dla życia gospodarczego Okrąglicy, skoro odnotowano nawet to, iż w okresie od 1500 do 1502 roku zawiadywał nią nowy włodarz - Jacoff Cale.
W istocie jednak była to wtedy wioseczka maleńka, bowiem w roku 1553 składała się zaledwie z trzech gospodarstw. Kolejne sto czterdzieści lat przyniosło zwiększenie liczy zagród raptem do jedenastu obejść.
Historyczne pergaminy szczegółowo określały zaludnienie wsi w mijających latach - i tak w 1695 roku żyło tu sześćdziesiąt jeden osób, w 1817 roku Okrąglicę zasiedlało dwustu czterdziestu jeden chłopów, pracowników najemnych i robotników leśnych, zaś w 1941 roku – tylko stu sześćdziesięciu sześciu stałych mieszkańców. Warto wiedzieć, iż w roku 1996 roku odnotowano tu zaledwie trzydzieści pięć stale mieszkających osób.
W roku 1736 miejscową kuźnię nabył od ówczesnych właścicieli - zgorzeleckich rajców - Christian Andreas Meyer - Knonow. To on przekształcił zakupioną manufakturę w nowoczesny zakład hutniczy. Pracował w niej wielki piec – a firma produkowała między innymi metalowe garnki kuchenne, kotły, metalowe piece i domowe moździerze do ucierania.
W pobliżu Okrąglicy występują złoża glin i iłów, doskonałego surowca, służącego do produkcji ceramiki budowlanej. We wsi z czasem powstała więc także duża cegielnia, wytwarzająca różnokształtne cegły i inne wyroby, wykorzystywane w budownictwie. Reklamówka manufaktury, opatrzona widokiem jej zabudowań informowała, iż produkowano tu także glazurowane rury kamionkowe tudzież płyty podłogowe i szamotowe. Główny bodaj asortyment stanowiły jednak ceramiczne dachówki, zwane ogonami bobra.
Ale dzisiaj dawna cegielnia - to już jednak tylko niszczejące mury, nad którymi nadal wyrasta charakterystyczny komin.
Według enigmatycznych przekazów – miała tu także funkcjonować niewielka huta szkła.
Warto wiedzieć, że w Okrąglicy urodził się znany działacz Górnołużyckiego Towarzystwa Naukowego, członek rodziny Meyer – Knonow – Karl Andreas. Żył on w latach 1744 – 1797.
O ile jednak w dzisiejszej wsi nadal mieszają ludzie, to na miejscu jej dawnego przysiółka, położonego po wschodniej stronie szosy Ruszów – Żagań, noszącego przed 1945 rokiem nazwę Schnellfӧrtel, bujnie krzewią się samosiejki skrywające pagórki ruin domów mieszkalnych, dużego młyna wodnego i zabudowań gospodarczych. Na utworzonym rozlewisku swój raj mają bobry, których działalność widać tu na każdym miejscu.
Niestety – jacyś zdziczali barbarzyńcy zrobili sobie także z tego zakątka lasu dzikie wysypisko śmieci.
W pobliżu przysiółka funkcjonowała do 1945 roku szkoła, wybudowana w odległości ponad dwóch kilometrów od domostw Okrąglicy. Niejako z drugiej strony tej placówki oświatowej, na północ od niej, w podobnej odległości stały obejścia osady Brzeźna – wcześniejszej Birkenlache. Dzięki temu ze szkoły korzystały dzieci mieszkające w obydwu tych wioskach.
Nie ma dzisiaj ani kolonii Schnellfӧrtel, ani szkoły, ani Brzeźnej – chociaż owa Birkenlache – Brzeźną tworzyło kilka domków jeszcze w 1952 roku.
W sąsiedztwie szkoły przed wieloma dekadami powstał cmentarz, tu grzebano zmarłe osoby z dwóch wspomnianych wcześniej miejscowości. Dzisiaj nekropolię porasta las, a przy ruinach dawnego przysiółka Okrąglicy stoją historyczne głazy-pomniki, na których wyryto tajemnicze inskrypcje, w dowolnym przekładzie głoszące :
„Moją doskonałą radość i rozkosz stanowi Bóg i Słońce Jego Świętej, Wiekuistej Łaski, On mi w tym to miejscu wielkie miłosierdzie okazał. 1768”
„Nasz Pan Bóg widzi, jak się z Duchem i Darami Jego obchodzimy, lecz gdy w końcu umieramy, On nas do swojej wieczności albo przyjmuje, lub też człowiekowi z ciałem i duszą swojej łaski odmówi. 1772.”
